ΔΕΝ ΜΟΙΑΖΕΙΣ ΜΕ ΑΛΒΑΝΟ

«Δεν μοιάζεις με Αλβανό». Δεν ξέρω πόσες φορές το έχω ακούσει, έχω χάσει τον λογαριασμό. Το άκουσα ξανά τις προάλλες από μια ηλικιωμένη κυρία, η οποία έκανε εμένα να της χαμογελάσω και την κόρη της, που είναι καλή μου φίλη, να κοκκινίσει και να την αγριοκοιτάξει. «Γιατί, πώς μοιάζουν οι Αλβανοί;» αντερωτώ συνήθως. Ο συνομιλητής μου, συνήθως, σηκώνει τους ώμους. «Να, μοιάζουν κάπως...» λέει και σέρνει το τελευταίο σίγμα, μήπως και βρει το περιερχόμενο του «κάπως». Δεν θα το βρει. Εγώ ξέρω το περιεχόμενό του. «Κάπως» σημαίνει: «δεν μοιάζεις με τους Αλβανούς που δείχνει η ΤV και αυτούς που έχω στο κεφάλι μου». «Κάπως» σημαίνει: «ταλαιπωρημένο πρόσωπο, που σου προκαλεί οίκτο ή απέχθεια, φτωχό ντύσιμο, έμφυτη έφεση στις βαριές χειρωνακτικές εργασίες». Κοντολογίς, "κάπως" σημαίνει ότι ο Αλβανός μοιάζει στον παππού του συνομιλητή μου...
Κάπως έτσι. Αυτό το «κάπως» λοιπόν λέγεται στερεότυπο. Και νομίζω ότι το στερεότυπο είναι μια από τις μεγαλύτερες αγάπες του ανθρώπου. Το αγαπούμε περισσότερα και από το αυτοκίνητό μας γιατί μας οδηγεί στον περίπλοκο κόσμο μας. Το βάζεις σαν αυτόματο πιλότο και το μυαλό σου προχωρεί χωρίς απορίες και δυσκολίες: η ζωή είναι ωραία, οι καλοί από εδώ, οι κακοί από εκεί. Είναι θαυματουργό το στερεότυπο γιατί αποδίδει το μέγιστο αποτέλεσμα με την ελάχιστη προσπάθεια. Δεν είναι άλλωστε αυτό το όνειρο του καθενός; Το στερεότυπο μας φτιάχνει τη φαντασία και τις σχέσεις εξουσίας. Γι΄ αυτό, όταν συναντούμε κάποιον που δεν μοιάζει στον Αλβανό, στον Έλληνα, στον Εβραίο που έχουμε στο κεφάλι μας τον βαφτίζουμε «εξαίρεση», «απόκλιση» (ή και «πουλημένο»), για να μην ταραχθεί ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.
Συν αυτού, αγαπητοί μου φίλοι, το στερεότυπο πουλά. Οι αναγνώστες και οι θεατές θα καταναλώσουν με κέφι την ιστορία ενός Αλβανού που δαγκώνει. Θα σκαλώσουν ενδεχομένως με την ιστορία ενός Αλβανού που δεν δαγκώνει. Σε κάποιους μπορεί να προκληθεί και μια παράξενη επιθυμία να τον δαγκώσουν αυτόν τον Αλβανό που δεν μοιάζει με Αλβανό. Να, αυτά τα πράγματα, για τα οποία μιλώ, εξόργισαν και τη Χουλιάνα Ρινκόν Πάρα, μια Κολομβιανή που έχει γίνει από τις πιο διάσημες μπλόγκερ στον κόσμο και την οποία διαβάζω τακτικά. Η Κολομβία είναι η χώρα της κοκαΐνης. Το Πουέρτο Ρίκο του φτηνού σεξ. Έτσι παρουσιάζονται τις περισσότερες φορές αυτές οι χώρες στις ειδήσεις και στα βιβλία, γράφει η Χουλιάνα. «Αν καταφέρω να παρουσιάζω μια Κολομβία διαφορετική, κινδυνεύω να με κατηγορήσουν για πλαστογραφία». Ευτυχώς λοιπόν που υπάρχουν και τα μπλογκ, συνεχίζει, τα οποία είναι το βασίλειο της ελευθερίας της αφήγησης. Κανένας εκδότης ή συντάκτης δεν θα μας πει: «Αυτό το πράγμα δεν πουλά ή προκαλεί τις ΄΄ευαισθησίες΄΄ των αναγνωστών/θεατών μας».
Όταν ένας Ιρακινός μπλόγκερ γράφει τη μια μέρα για μια γιορτή και την άλλη για το πώς περπάτησε ανάμεσα στα πτώματα, μας περιγράφει την αντιφατική πραγματικότητα στο Ιράκ. Ναι, στο Ιράκ υπάρχουν και κήποι γεμάτοι λουλούδια. Ναι, η Ιερουσαλήμ είναι μια μοντέρνα πόλη, όχι αυτή που βλέπουμε στις ταινίες για τη ζωή του Χριστού. Ναι, στην Κολομβία υπάρχουν μεταπτυχιακοί φοιτητές που συχνάζουν στα ιρλανδέζικα μπαρ karaoke. Ναι, στην Ελλάδα οι μετανάστες δεν περνούν τον καιρό τους στα κελιά των αστυνομικών τμημάτων αλλά και διασκεδάζουν τα βράδια, δεν δουλεύουν μόνο για ένα κομμάτι ψωμί αλλά και για να κάνουν διακοπές. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με νοιάζουν τα παιδιά που πεθαίνουν στο Ιράκ, η μαφία στην Κολομβία, οι αστυνομικοί που κακοποιούν μετανάστες, οι μετανάστες που «δαγκώνουν». Θέλω να μάθω όμως πώς ζουν και όλοι οι άλλοι. Και οι «άλλοι» είναι πολλοί. Σας εγγυώμαι εγώ, που δεν μοιάζω με Αλβανό...

INFO: Blogs μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα:


http://deviousdiva.com/


http://silviaokaliova2.blogspot.com/

http://wunderbar-donnie.blogspot.com/

http://betabug.ch/blogs/ch-athens

http://hmeramoy.blogspot.com/

http://agonek.blogspot.com/

AΠΟ http://gazikapllani.blogspot.com/