Το σύστημα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα

από τη στυγερή δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου. (Αλίμονο από το παιδί που χάθηκε και τους γονείς, που θα το θάψουν). Κι όχι μόνο από αυτή τη δολοφονία. Ούτε και από εκατοντάδες άλλες, ακόμα και νηπίων, αν τύχαινε και ακολουθούσαν .Το σύστημα είναι στο απυρόβλητο, γιατί ξέρει να φυλάγεται, να ελίσσεται, να αναδιπλώνεται, να παραλλάσσεται, όταν χρειαστεί. «Κρατάει άσσο κάτω από το μανίκι του», γι αυτό και δε πτοείται, δεν πανικοβάλλεται.

Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλοι οι φορείς του, από τον πρόεδρο της δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο πρωτοδίκη αυτή της χώρας. Κανείς τους δεν ανησυχεί σοβαρά, μήπως καταλυθεί ολοκληρωτικά η τάξη, μήπως ξυπνήσουμε αύριο το πρωί και δούμε υψωμένη στη Βουλή των Ελλήνων τη μαύρη σημαία των επαναστατών. Τίποτα δε θα γίνει απ΄όλα αυτά.

Το πολύ πολύ να μπουν ακόμα κάποιες φωτιές σε μαγαζιά και αυτοκίνητα, να παιχτεί λίγο περισσότερο κυνηγητό πέριξ της ιστορικής πλατείας με τους γνωστούς κουκουλοφόρους και τα ΜΑΤ. Αλλά, λίγες ημέρες μετά, η κατάσταση θα εκτονωθεί. Όλα θα αρχίσουν από εκεί που δεν…τελείωσαν και οι συνέλληνες θα καθίσουν γύρω από το οικογενειακό χριστουγεννιάτικο τραπέζι, ευτυχείς ή όχι, για να ακούσουν από τα κανάλια να σχολιάζουν θλιμμένα τα ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ.

Η επανάσταση στην Ελλάδα δεν έχει παρόν. Και αν έχει μέλλον, αυτό θα γίνει μόνο υπό προϋποθέσεις. Ο λόγος ένας και μοναδικός. Δεν υπάρχει αυτόνομο εξωκομματικό κίνημα, που θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να συσπειρώσει και να οργανώσει το μεγάλο εκείνο κομμάτι του λαού, που δε θέλει ούτε ζωγραφιστούς να βλέπει τους ΄Ελληνες πολιτικούς και το σάπιο κομματικό τους σύστημα. Σε ποσοστό, αυτό το πληθυσμιακό κομμάτι, θα μπορούσαμε να το προσδιορίσουμε σήμερα σε ένα 30% των ενηλίκων Ελλήνων, ίσως και περισσότερο μετά από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.

Αυτό το πληθυσμιακό κομμάτι είναι ό τι πιο σοβαρό και αξιόλογο σε μορφωτικό επίπεδο, σε ήθος και συνειδός διαθέτει ο ταλαιπωρημένος από τη διαφθορά, τη συναλλαγή και τις πελατειακές αυτές σχέσεις, τόπος. Οι αρετές του, όμως αυτές αποδυναμώνονται από την έλλειψη, όπως είπαμε, οργάνωσης. Το μόνο χειροπιαστό είναι το ποσοστικό του μέγεθος που πιστοποιείται από την καταμέτρηση της ΑΠΟΧΗΣ σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Στις προηγούμενες η ΑΠΟΧΗ άγγιξε το 30%. Στις επόμενες θα πλησιάσει το 35%.

Αν αυτό το κίνημα είχε μια οργανωμένη παρουσία στα πολιτικά δρώμενα αυτού τόπου, όλα σήμερα, μετά από αυτή τη στυγερή δολοφονία, θα ήταν διαφορετικά.

Δεν είναι, όμως γι αυτό, ξαναλέμε, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί το σύστημα. Τα υπάρχοντα κοινοβουλευτικά κόμματα, συσπειρώνουν ήδη το 70% του εκλογικού σώματος. Τα κόμματα αυτά αποτελούν τον ισχυρότερο κυματοθραύστη κάθε απόπειρας ανατροπής του κατεστημένου πολιτικού συστήματος και αλλαγής του σκηνικού του. Οι κοπαδοποιημένοι οπαδοί τους αποτελούν την καλύτερη εγγύηση ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, τίποτα δεν μπορεί να κατεδαφιστεί.

Και τι θα επακολουθήσει, λοιπόν, από δω και μπρος? Τι μέλλει γενέσθαι? Πρώτα, θα αποκατασταθεί η ελάχιστα διασαλευθείσα τάξη και όλοι θα πάνε στα σπίτια τους, για να γιορτάσουν τις…γιορτές. Μετά, υπάρχει καιρός το σύστημα. ΄Ηδη έχει προγραμματίσει-δρομολογήσει ένα καλό λίφτινκγ, ώστε να αποκρυβούν οι φθορές που έχει υποστεί στο παρελθόν. Αυτό το λίφτινγκ μάλιστα, έχει συγκεκριμένη ταυτότητα: Συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων σε κυβερνητικό επίπεδο και η ανάδειξη των δύο μικρότερων (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) σε αντιπολίτευση πρώτης γραμμής. Η συνεργασία αυτή, εκτός των άλλων, φαίνεται απαραίτητη, για να υπάρξει συναίνεση, ώστε να προωθηθούν λύσεις, ιδιαίτερα σε θέματα οικονομίας και εργασιακά, που αλλιώς δε θα μπορούσαν να επιτευχθούν απρόσκοπτα.


΄Ετσι, η επανάσταση… αναβάλλεται και με αυτή την αφορμή της δολοφονίας του παιδιού. ΄Οσο το κίνημα των συνειδητοποιημένων πολιτών μένει ανοργάνωτο και ακέφαλο, οι πολιτικοί μας μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, έστω κι αν σκοτωθούν κι άλλοι Αλέξηδες, έστω κι αν γίνουν όλα γης Μαδιάμ. Για πόσο, όμως, ακόμα?
Ηοmo Naturalis