{ Το μινόρε της αυλής }
Σαν εικόνα παλιού τραγουδιού : σπίτι χαμηλό, αυλή ολάνθιστη, τοίχος ασβεστωμένος και πνιγμένος στην πρασινάδα…
Κάποια επιμένουν να πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα της εποχής. Στρώνοντας τραπέζι σε φυσική σκιά, απολαμβάνοντας τον καφέ τους συντροφιά με τις ευωδιές από τα λουλούδια και πιθανά, με τα κελαηδίσματα των καναρινιών!
Όσο και αν οι ευωδιές που πλημμύριζαν την ατμόσφαιρα στάθηκαν σοβαρή πρόκληση, ο φ φωτογραφικός φακός δεν υπέπεσε στην αδιακρισία – κατά πως ορίζει ο χειριστής της που έχει αστικοποιηθεί ως ένοικος πολυκατοικίας – να εισχωρήσει στα ενδότερα του ανθισμένου παράδεισου. Ενδόμυχα ίσως από ζήλεια… αρκέστηκα να φαντάζομαι τη δροσιά της αυλής, τη νοικοκυρά της να μιλάει στα λουλούδια της κι αυτά να μεγαλώνουν, τη χαρά της παρέας που φιλοξενεί όμορφα και ανθρώπινα…
Ίσως την επόμενη φορά που περάσω απέξω… ίσως τότε επιβιβαστώ στο ξεχασμένο (;) τρίκυκλο που ξαποσταίνει, για να με ταξιδέψει στην παλιά Χαλκίδα του ’50 με τις λαϊκές γειτονιές, τις παρέες και τις καταπράσινες κοινόχρηστες αυλές!
ΑΠΟ ΤΟ POLIS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου