Η καμπάνα της Παναγίας Μελικαρούς

28 Οκτωβρίου 1940
Αι πρώτες μου μνήμες είναι δεμένες
με τον ελληνοϊταλικόν πόλεμον
στα βουνά της Αλβανίας



Το πήραμε- Το πήραμε
Η πτώση του Αργυρόκαστρου
Η αλησμόνητη θειά Μαρία του Γιάννου
Η μεγάλη καμπάνα της Παναγίας Μελικαρούς μας, ραγίζει

Η μέγιστη ημέρα του ΟΧΙ στις 28 Οκτωβρίου 1940, με ευρήκε στην Σκύρο.
Αλλ’ εγώ, δεν θυμάμαι την κήρυξιν του πολέμου.
Η 28η Οκτωβρίου μένει σκοτεινή απολύτως στην μνήμην μου.
Πλην, μετά από λίγες μόλις ημέρες, αρχίζουν να καλπάζουνε ξαφνικά μνήμες με γεγονότα τούτης της ηρωικής εποχής.

Πρώτη μνήμη μου είναι οι έξαλλες κωδωνοκρουσίες όλων των εκκλησιών του Χωριού, με τις οποίες αυτός ο λαός άφηνε την χαράν να διεισδύει βαθιά στο μεδούλι του.
Διότι υπάρχουν χαρές και χαρές και μετριέται η δύναμις κι η ποιότητα κάθε μιάς και υπάρχουν χαρές, σαν κι αυτή για την οποία μιλάμε, που δεν ξεχνιούνται ποτέ.
Κι έρχονται πάντα στην μνήμη μας, μεταφέρουσες με την ίδιαν έντασιν κι ιερότητα εκείνας τας ανεπαναλήπτους στιγμάς όπου χαράζουνε την ζωήν σου.





Και τις θυμάσαι πανίσχυρα, κι ας πέρασαν χρόνοι πολλοί όπως τώρα, κοντά εξήντα χρόνια από τότε όπου συνέβησαν όσα σας λέγω.
Δεν είναι λοιπόν περίεργον πως οι νηπιακές μου μνήμες αρχίζουν με τούτο το γεγονός.
Ύστερα, ακολούθησαν κι άλλες πολλές και μοιάζει σαν αυτό το αγριότατον χτύπημα των καμπάνων της Σκύρου, να άνοιξε την οδόν της συνείδησης και συνειδητοποιημένης μου μνήμης.
Είχε συμβεί τω όντι κάτι μεγάλο. Κάτι το μέγιστον. Το ανεπανάληπτον. Το πολύ δυνατόν.
Δίπλα στο μητροπολιτικό ναό της Σκύρου, της Παναγίας Μελικαρούς, μια απλωσιά των χεριών μόνο απόσταση, ήτο το σπίτι της μάνας μου.
Αυτό που τώρα είναι το «Ρόδον».
Καθώς και τόσα άλλα σπίτια και μαγαζιά, και το μεγάλο λιοτρίβι λίγο πιο κάτω, ήτο καμωμένο προς τα τέλη του 19ου αιώνα από τον παππού της Κωνσταντίνο Μαλατέστα- Φραγκούλη και τα παιδιά του, τον πατέρα της Φραγκούλη και τα άλλα αδέρφια του.
Σε τούτο λοιπόν το σπίτι μας ευρήκε η μεγίστη ημέρα της νεωτέρας Ελληνικής ιστορίας, όπου ο Κυβερνήτης της Χώρας Ιωάννης Μεταξάς, εβροντοφώναξε ΟΧΙ στην χυδαία πρόταση του Ιταλού δικτάτορα Μουσολίνι να παραδώσει στους Ιταλούς την πατρίδα μας.
Εδώ ευρίσκεται η πρώτη σαφής μνήμη μου του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940, από τες έξαλλες κωδωνοκρουσίες όλων των εκκλησιών του Χωριού.
Πάσα εκκλησία όπου διέθετε μίαν καμπάνα μικράν ή μεγάλη, είχε μετατραπεί εις φωλεάν και κέντρον ατελειώτων κωδωνοκρουσιών.
Τα παιδιά και οι νέοι της Σκύρου, είχαν μετατραπεί σε μέλη ομάδων αγρίων κωδωνοκρουστών, καθώς περίμενε εναγώνια ο ένας μετά τον άλλον να κρούσει την καμπάνα της εκκλησίας του, έστω για λίγο.
Πίσω του περίμεναν κι άλλοι κι άλλοι πολλοί, για να κάνουν το ίδιο.
Ως χρέος και συμβολή στην εμψύχωσιν των Ελλήνων.
Το ίδιο συνέβη εκείνη την μέρα παντού στην Ελλάδα.
Οι καμπάνες των εκκλησιών αντιπροσώπευαν την ψυχήν του λαού μας.
Το γεγονός οφείλετο στην πτώση του Αργυρόκαστρου από τα Ελληνικά στρατεύματα. Η νίκη αυτή των Ελλήνων υπήρξε μεγίστη και αποτέλεσε βασικόν σταθμόν της νικηφόρου πορείας των στρατευμάτων μας και στην ήττα των Ιταλών.