Αναζητώντας την καταγωγή του περί Λάμιας μύθου, ο οποίος μας έτερπε, αλλά και μας τρόμαζε κατά την παιδική μας ηλικία, αντλήσαμε πληροφορίες από διάφορα συγγράμματα καθώς και την αποτυπωμένη λαϊκή μνήμη - των χιλιετιών που προηγήθηκαν – στο πρόσωπο ηλικιωμένων συμπατριωτών μας της περιοχής Λεπούρων, κάποιοι εκ των οποίων πλέον δε βρίσκονται στη ζωή .
Η έρευνα και η καταγραφή αυτών των στοιχείων ξεκίνησε προ δεκαετίας περίπου και συμπληρώθηκε πρόσφατα για να παρουσιαστεί μέσα από τις σελίδες του εύηχου και πολύηχου «Γοήτρου» της περιοχής Αυλωναρίου, στην οποία διατηρούνται άσβεστες ως τις μέρες μας οι πανάρχαιες δοξασίες της Σίβυλλας Λάμιας που άμεσα ή έμμεσα σχετίζονται με την περιοχή μας. Η εργασία ετούτη στο πρώτο μέρος περιλαμβάνει στοιχεία σχετικά με την μάντισσα Σίβυλλα – Λάμια που αντλήθηκαν από διάφορα συγγράμματα και στο δεύτερο αφηγήσεις κατοίκων της περιοχής μας για τη νεραιδοκόρη – Αμαδρυάδα – Λάμια. Σχετικά, ο αείμνηστος εκπαιδευτικός Ιωάννης Τσαούσης στην «Ευβοϊκή Εγκυκλοπαίδεια» του γράφει: 1.« Η Σίβυλλα ήταν μάντισσα, χρησμοδόχος. Με το όνομα αυτό ονομαζόταν κατά την αρχαιότητα κάθε γυναίκα που είχε το χάρισμα να προλέγει τα μέλλοντα, με την έμπνευση κάποιας θεότητας και ιδιαίτερα του Θεού Απόλλωνα. Χρησμοδοτούσε ευρισκόμενη σε κατάσταση έκστασης με δυσνόητες φράσεις τους προφητικούς χρησμούς της που ερμηνεύονταν από τους ιερείς που την περιστοίχιζαν και καταγράφονταν σε εξάμετρους στίχους. (...) Σίβυλλες στην αρχαιότητα υπήρχαν πολλές. Μόνο κατά τον 4ο αιώνα π.χ. αριθμούνταν δέκα. Πρώτη ήταν η Πυθία η προϊστορική , που προφήτευσε την καταστροφή της Τροίας και σ’ ένα βράχο των Δελφών έψαλλε τους χρησμούς. Δεύτερη ήταν η Λϊβυσα, κόρη του Δία και της Λάμιας και εγγονή του Ποσειδώνα. Άλλες ήταν (...) η Δημώ η Κυμαία ή Δημοφίλη ή Ηροφίλη (κατά τον Βιργίλιο, Δηιφόβη), η Αμάλθεια, κ.α.» 2. «Οι Λάμιες ήταν τερατόμορφες μυθικές γυναίκες, που προσελκύουν τους ανθρώπους και τους δελεάζουν με τα εξαίσια θέλγητρά τους. Είναι οι νεράιδες της νύχτας. Ζούν σε σκοτεινά μέρη, κοντά σε πηγές, σε απόμερες δροσόλουστες ρεματιές και σε δάση με βελανιδές. Είναι ο φόβος και ο τρόμος των παιδιών. Στα παλιά χρόνια πολλοί ξαφνικοί θάνατοι παιδιών αποδίδονταν στη δαιμονική επήρεια της Λάμιας». 3. « Στο λήμμα για τις εκδοχές της ονοματοδοσίας της Ευβοϊκής Κύμης αναφέρονται τα ακόλουθα: «Στα ΝΔ του Αυλωναρίου, προς το μέρος του Γαβαλά, στη θέση Παλιοχώρι (Παλαιοβαρυμπόμπιο), κατοικούσε μέσα σε σκιερό δάσος δρυών – κατά την παράδοση – η αμαζόνα Λάμια. Από την ένωσή της με το θεό Ποσειδώνα γεννήθηκε η ηρωίδα Αμαζόνα Κύμη, από την οποία πήρε τ’ όνομά της η πόλη Κύμη». Για το ίδιο θέμα η επίκουρος καθηγήτρια της λατινικής φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών κα Αριστέα Σιδέρη – Τόλια στο με τίτλο άρθρο της «Κύμη: Η συμπόρευση Μητρόπολης και Αποικίας στη λατινική γραμματεία», γράφει: « Το 17 π.χ. ορίστηκε κατάλληλο έτος για να εορταστούν οι εκατονταέτηροι αγώνες και ο Οράτιος ανέλαβε να γράψει τον ύμνο γι’ αυτήν την γιορτή για να ψάλει το κράτος της Ρώμης, το Λάτιο, για να τονίσει την έναρξη ενός νέου αιώνα για να επιβεβαιώσει τις παλιές προφητείες και το νέο οιωνό : «Φοίβε και Άρτεμη, χαρίστε μας αυτό που ζητάμε, αυτό που οι προφητείες της Κυμαίας Σίβυλλας όρισαν». Και σ’ αυτή τη μεγάλη στιγμή της Ρώμης η αποικιακή Κύμη με τη σεμνή ιέρεια τίμησε τη μητροπολιτική Κύμη, χαρίζοντά της αιώνια διατήρηση του ονόματός της. (...)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου