Tου Παντελη Μπουκαλα
Πας λοιπόν στο εστιατόριο και παραγγέλνεις με το γνωστό λιτοδίαιτο πνεύμα: χοιρινή, χωριάτικη, φέτα, χόρτα, κρασάκι, α, και μια μελιτζανοσαλάτα. Τα σημειώνει ο σερβιτόρος κι αντί να κινηθεί προς την κουζίνα, σου δίνει πάραυτα το λογαριασμό. «Είκοσι εφτά κι εξήντα. Το φιλοδώρημα δεν περιλαμβάνεται. Ελάτε μεθαύριο να φάτε ό,τι παραγγείλατε». Πριν προλάβεις να πεις «μα», ο υποχρεωτικός σερβιτόρος σου εξηγεί ότι το εστιατόριο «μπήκε σε πρόγραμμα αυτοχρηματοδότησης». Δηλαδή; Δηλαδή, πληρώνεις σήμερα και τρως σε δυο μέρες, αφού εν τω μεταξύ, με τα ευρώ που έδωσες, ο μαγαζάτορας θα βγει στην αγορά να ψωνίσει κρέας, χόρτα (αν δεν πάει στο βουνό να τα μαζέψει), τυρί, ζαρζαβατικά κτλ. Αμ πώς; Με τα δικά του τα λεφτά θα πληρώνει για να ντερλικώνουμε εμείς;
Κι εντάξει. Αλλάζεις εστιατόριο και λύνεις το πρόβλημά σου. Αλλο δρόμο όμως για να πας από την Αθήνα στην Πάτρα εκτός από τον ευφημιστικώς αποκαλούμενο «Εθνική Οδός Αθηνών-Πατρών» δεν μπορείς να πάρεις. Τι; Ν’ ανέβεις Τρίπολη, να κόψεις για Βυτίνα, ύστερα Ολυμπία, Πύργο και να στρίψεις προς τα πάνω για Πάτρα; Ή να πας από Θήβα, Ιτέα, Ναύπακτο;
η συνεχεια στη Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου