"Πικραμένοι κι οι δυο κλαίμε τη συμφορά μας. . . "

Τη δεκαετία του 60 η στιχουργός Νταϊνά Ελένη, έγραψε τους καταπληκτικούς στίχους :

"Ό,τι αρχίζει ωραίο . . ." γνώρισε μεγάλη επιτυχία, σε μουσική επένδυση, Σπύρου Σκορδίλη και την εξαιρετική ερμηνεία, από τις φωνές του αείμνηστου Καζαντζίδης & Μπάμπη Τσετίνη - Λίτσα Διαμάντη (ντουέτο).

Αυτό που ΔΕΝ γνώριζαν, αλλά και που να φαντάζονταν άλλωστε, οι συντελεστές του τραγουδιού, ότι αυτό το τραγούδι, μπορεί και να μετατρέπονταν , μετά από 40 χρόνια, και σε ένα κωμικοτραγικό "πολιτικό επίκαιρο άσμα", θυμίζω τους στίχους :


"Ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο / Οι πικραμένες καρδιές το ξέρουνε μόνο
Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια / Ο βοριάς θα στα κάνει συντρίμμια, κομμάτια
Στη ζωή ξεκινάμε με όνειρα χίλια / Τα γκρεμίζει ο πόνος, η φτώχεια κι η ζήλια
Πικραμένοι κι οι δυο κλαίμε τη συμφορά μας / Τη χαμένη αγάπη, την πρώτη χαρά μας . . ."


Διαβάζω και ξαναδιαβάζω από την Εφημερίδα τα Νέα, την διευκρινιστική επιστολή Ρουσόπουλου, και προσπαθώ μέσα από την έντεχνη γραφή, και το απολογητικό του ύφος, να ερμηνεύσω τις μύχιες σκέψεις του.


Η επιστολή αυτή είναι αρκετά προσεγμένη και άριστα διατυπωμένη, αλλά υστερεί, με το ατάλαντο υποκριτικό ύφος, να πείσει για το δήθεν άδικο της κοινωνίας, που τόσο απλά και βιωματικά απέδιδαν οι "φτωχόπρόδρομοι" των ασπρόμαυρων ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου.


Μέσα από ένα συναισθηματικό άλλοθι, με ανεπαρκή στοιχεία αληθοφάνειας, ικανά ίσως και για την σύνθεση ενός ευτελούς μελοδράματος, σύγχρονης απόδοσης της "θείας κωμωδίας", προσπαθεί να στείλει χαιρέκακα μηνύματα σε εχθρούς και φίλους.


ΔΕΝ μας είχε συνηθίσει σε τέτοιο ύφος μελό ο κύριος Νο 2 της Ν.Δ.


Γνωρίζει καλά ο κύριος Ρουσόπουλος, ότι αυτή η επιστολή μπορεί να αποτελέσει και το "κύκνειο άσμα" του, για αυτό φρόντισε, όλο το "δεικτικό νόημα" να περιέχεται εξομολογητικά, σε μόνο μια φαινομενικά αθώα πρόταση – πρόκληση :


«. . . Συμφωνώ απολύτως με όσους επισημαίνουν την ανάγκη εκτός του «έσχες» να αναφέρεται αναλυτικά για τα πολιτικά πρόσωπα και το «πόθεν».


Πάντα σε κάθε κείμενο ο αναγνώστης πρέπει να αναζητά αυτή τη πρόταση κλειδί.


Ο κ. Ρουσόπουλος γνωρίζει, πολύ καλά, πολλές εκφραστικές τεχνικές !!! Αν και έχει εντρυφήσει στη επιλεκτική διατύπωση της μερικής αλήθειας της δημοσιογραφίας και του περίτεχνου αφηρημένου λόγου της πολιτικής, προτίμησε εδώ να εκφραστεί με την γλώσσα του πολυτεχνίτη πνευματικού του Εφραίμ του Βατοπεδίτη, για τη παραπάνω διατύπωση, που να θυμίζει, εμμέσως πλην σαφώς, τη Βιβλική ρήση :


"Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων" ή καλύτερα, σε σημερινή προσαρμογή - μορφή :

"και των άλλων . . . αλλά, και των φίλων".


Αυτό είναι το μήνυμα της επιστολής. Με την επόμενη πρόταση - (ίσως έμμεσης πρότασης για μία ενδεχόμενη "αναπομπή") :


". . . Αυτή υπήρξε πάντοτε και παραμένει η βαθύτατη πεποίθησή μου ως προς το θέμα".


Προσπαθεί να κερδίσει χρόνο ; ή να θυμίσει τα παραπάνω παραπονεμένα λόγια της στιχουργού Ελένης Νταϊνά ; ή ότι η απόφαση του, για μια ηρωική έξοδο, ενός προδομένου Σαμψών , είναι αποφασισμένη ;


Γνωρίζει πολύ καλά ο κ. Ρουσόπουλος και ας τον πιέζουν οι Λούληδες και μανωλοτατουλοκακλαμάνηδες και λοιποί Εβερτομητσοτάκηδες, ότι χωρίς αυτόν Ν.Δ, ΔΕΝ "υφίσταται".


Επί οκτώ χρόνια υπήρξε η ψυχή και το στρατηγικό μυαλό της παράταξης.


Ήταν και το απέδειξε, κόντρα σε γκρίνιες και εσωκομματικά παιχνίδια, ότι υπήρξε η έξυπνη μεταγραφή που Καραμανλή, που τον δικαίωσε ως επιλογή τον ίδιο και δυστυχώς για τον Ελληνικό λαό και δεύτερη φορά πρωθυπουργό.


Όλα τα άλλα είναι για δημοσιογραφική παπ(υ)ρολογία ,στα περισπούδαστα παράθυρα - ενυδρεία των δελτίων των οκτώ, από τους ταλαντούχους και καλοπληρωμένους ειδήμονες του αποπροσανατολισμού της ενημέρωσης, των απογοητευμένων τηλεθεατών καθώς επίσης και για τα στρογγυλά τραπέζια των αυτό προσκαλουμένων "μαϊντανών" της τηλεοπτικής αναγνωρισιμότητας .


Και για όσους ΔΕΝ κατάλαβαν : "Η επιστολή Ρουσόπουλου, σηματοδοτεί το τέλος του Καραμανλή του νεότερου !!! ".


Νάσος Ζαγγογιάννης.

http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/
====================