Πειθαρχική δίωξη κατά δικαστών...

.
... για τις αποφάσεις τους!
..
Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ Ε. ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
..
Επιστρέφοντας χθες 17-9-2008 από το Εφετείο Κρήτης αργά το απόγευμα, επισκέφθηκα ένα blogger και διάβασα ένα δυσάρεστο ρεπορτάζ από τη Δημοσιογράφο στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» κ. Βασιλική Κόκκαλη με τίτλο, «Τρίζουν τα θεμέλια της Δικαιοσύνης». Εκεί πληροφορούμαστε για μια πειθαρχική δίωξη του Προέδρου Πρωτοδικών κ. Ν. Σαλάτα γιατί δεν πειθάρχησε σε απόφαση Ολομέλειας του Αρείου Πάγου σχετικά με το ζήτημα των συμβασιούχων. Αξίζει να σχολιάσει κανείς αυτό το επίκαιρο ζήτημα και να ειπωθούν κάποιες αλήθειες.
Ένας από τους κορυφαίους, αναμφισβήτητα δικαστικούς λειτουργούς της χώρας, ο αείμνηστος Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Δημήτρης Τσεβάς έγραφε, προ πολλών ετών, στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» σχετικά με τα προσόντα ενός Δικαστή και το χρέος της Πολιτείας ως προς την επιλογή του, «οι δικαστικές συνειδήσεις δεν καθιδρύονται με νομικές διατάξεις, ούτε μορφοποιούνται με πομπώδεις εξορκισμούς. Είναι καρποί αγωγής και ακάματου μόχθου και ψυχικής ανθοφορίας απαύγασμα. Εξ ου και οι φωτεινές δικαστικές συνειδήσεις στη χώρα μας δεν χρειάστηκαν πλέγματα προοδευτικών διατάξεων για να αναδειχθούν. Έλαμψαν, τουναντίον, στο ζόφος της απολυταρχίας και διακρίθηκαν σε καθεστώτα ανελευθερίας και καταπιέσεων. Η φροντίδα επομένως, επιλογής των αρίστων είναι το πρώτο μέλημα της Πολιτείας». Κατά συνέπεια, έχοντας ως δεδομένο αυτή την σοφή διαπίστωση του διαπρεπούς αυτού Εισαγγελέα, δεν πρέπει να ηρωποιείται ένας Δικαστής γιατί τόλμησε να διαφωνήσει με τους ανώτερους του. Είναι απίστευτο! Μόλις ένας Δικαστής, ή, γενικότερα, ένας δημόσιος υπάλληλος διαφωνήσει με ένα ανώτερο του, να ηρωποιείται από τα ΜΜΕ. Απίστευτο και συγχρόνως απαράδεκτο! Αλλά είναι κατανοητό το φαινόμενο αυτό. Επειδή είναι σπάνιο, γι′ αυτό εξαίρεται στις ελάχιστες περιπτώσεις που συμβαίνει.
Το Σύνταγμα μας περιέχει μια πομπώδη διακήρυξη στο άρθρο 87 § 2 σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας ενός Δικαστή. Έτσι, σύμφωνα με αυτό, «Οι δικαστές κατά την άσκηση των καθηκόντων τους υπόκεινται μόνο στο Σύνταγμα και στους νόμους και σε καμιά περίπτωση δεν υποχρεούνται να συμμορφώνονται με διατάξεις που έχουν τεθεί κατά κατάλυση του Συντάγματος». Άραγε, εξ αυτού συνάγεται ότι ο Δικαστής, κατά την γνωμοδοτική δραστηριότητα του είναι ανεξέλεγκτος; Η απάντηση είναι όχι! Η αντίθετη άποψη–που εξέφρασε στο παρελθόν από τηλεοπτικών παραθύρων και ο κ. Σ. Μπάγιας–δεν ευσταθεί, όπως τουλάχιστον έχει αποφανθεί από το 1993! η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου. Ειδικότερα, σύμφωνα με την υπ′ αριθμό 18/ 1993 απόφαση της Ολομέλειας, η οποία είναι δημοσιευμένη στο περιοδικό Ελληνική Δικαιοσύνη, τόμος 1993, σελίδα 1064 επ, [η οποία είχε τρεις! Εισηγητές, μεταξύ δε των μελών της Ολομέλειας συμπεριλαμβάνονταν, μεταξύ άλλων, και οι κ.κ. Στ. Ματθίας {μετέπειτα Πρόεδρος Αρείου Πάγου), Ευ. Κρουσταλάκης (μετέπειτα Εισαγγελέας Αρείου Πάγου), Διον. Κατσιρέας (μετέπειτα Εισαγγελέας Αρείου Πάγου), Παναγ. Δημόπουλος (μετέπειτα Εισαγγελέας Αρείου Πάγου), Κ. Δαφέρμος (πρώτος Πρόεδρος της γνωστής Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα) κλπ] με τίτλο «Τα όρια του πειθαρχικού ελέγχου δικαστικών λειτουργών για τη δικαιοδοτική κρίση τους» αποφαίνεται, μεταξύ άλλων, για την περίφημη δικαστική ανεξαρτησία, «Ανεξαρτησία η οποία συνοδευόμενη με δέσμευση των δικαστών από το Σύνταγμα και τους νόμους που δεν αντίκεινται σ′ αυτό, δεν εκτείνεται στο χώρο της μη δικαιολογούμενης από το Νόμο, βάσει συγκεκριμένου πραγματικού, δικαστικής πράξεως. Τέτοια πράξη πρέπει να θεωρηθεί αντικειμενικώς αυθαίρετη εφόσον η σχετική δικαστική κρίση, στερούμενη νομιμότητας, δύναται, υπό την έποψη αντικειμενικής αιτιότητας, να στηριχθεί σε μόνη τη βούληση του δικάζοντος. Είναι δε και υποκειμενικώς αυθαίρετη, όχι μόνο στην περίπτωση αντίστοιχου δόλου [άμεσου ή ενδεχομένου], οπότε πρόκειται για ενεργητική αυθαιρεσία, αλλά και στην περίπτωση αμέλειας βαριάς, που ενέχει έντονη αφροντισία του δικάζοντος για την πραγμάτωση, στη συγκεκριμένη περίπτωση, του κατά το νόμο ορθού και δικαίου, οπότε πρόκειται για αυθαιρεσία παθητική. Το έργο, αφετέρου, του δικαστή στην έκδοση δικαστικών αποφάσεων δύναται βασικώς να συνοψισθεί σε: 1) προσδιορισμό της εννοίας [ερμηνεία ευθεία ή έμμεση] κανόνων δικαίου, ουσιαστικών ή δικονομικών, 2) διαπίστωση του κρίσιμου πραγματικού της εκάστοτε υποθέσεως, κατά το σύνολο των ζητημάτων, και των παρεμπιπτόντων, ουσιαστικών ή δικονομικών, και 3) παράθεση του πραγματικού στην απόφαση και υπαγωγή του σε κανόνες δικαίου, ουσιαστικούς ή δικονομικούς, με συναγωγή, ευθεία ή έμμεση, συμπεράσματος του δικανικού συλλογισμού [εφαρμογή κανόνων δικαίου]. Αναφορικά δε με τις ενέργειες αυτές, ο δικαστής έχει αυτονόητη, εκ του νόμου, υποχρέωση ορθής πραγματώσεως. Σύμφωνα με όσα έχουν προεκτεθεί, παράπτωμα δικαστικού λειτουργού που αφορά δικαιοδοτική κρίση και δικαιολογεί πειθαρχικό έλεγχο, πέραν της περιπτώσεως αντικειμενικού σφάλματος γενομένου από πρόθεση [δόλο άμεσο ή ενδεχόμενο] στην ερμηνεία, την εφαρμογή κανόνων δικαίου ή στον προσδιορισμό κρίσιμου πραγματικού, υπάρχει επίσης σε περίπτωση προφανούς σφάλματος από βαριά αμέλεια. Τέτοιο προφανές σφάλμα, νοείται, ειδικότερα, υπαρκτό: 1) στην ερμηνεία κανόνος δικαίου, αν η ερμηνευτική εκδοχή που έγινε εσφαλμένως δεκτή, ευρίσκεται σε έκδηλη αντίθεση προς τη σαφή και αναμφίβολη, τυχόν, πραγματική του έννοια, ούτως ώστε η εκδοχή αυτή να μη δύναται, αντικειμενικώς, να θεωρηθεί υποστηρίξιμη …». Με βάση το ρεπορτάζ της συναδέλφου σας κ. Κόκκαλη, είναι προφανές ότι ο κ. Σαλάτας, από προφανή δόλο, αφού είναι βέβαιο ότι γνώριζε την Ολομελειακή απόφαση για τους συμβασιούχους, διαφώνησε. Εδώ πρέπει να ερευνηθεί: αν ο κ. Σαλάτας διαφώνησε παραθέτοντας πειστική νομική επιχειρηματολογία, τότε η πειθαρχική του δίωξη είναι ξεκάθαρη πράξη επιστημονικής τρομοκρατίας! Ξεκάθαρη πράξη φιμώματος του ελεύθερου φρονήματος των Δικαστών μας, πράξη σαφέστατα αντιδημοκρατική! Πράξη παρόμοια με την ατυχέστατη πειθαρχική δίωξη του κ. Μπάγια, στην οποία δίωξη ο γράφων blogger αντιτάχθηκε με άρθρο του στο Τρωκτικό, με τίτλο «Φιμωμένη Δικαιοσύνη», και χαίρεται ιδιαιτέρως για την πανηγυρική αθώωση του [βλ. αναδημοσιευμένο το άρθρο μου αυτό και στο Blogger μου www.gfragoulis.blogspot.com]. Επομένως, ας μην αδικείται ο Πρόεδρος κ. Νικόπουλος. Αν όμως δεν παρέθεσε πειστική νομική επιχειρηματολογία, τότε, με βάση την νμλγ της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, ορθά διώκεται. Ο Άρειος Πάγος δεν είναι καφενείο! Υπάρχει για να καθορίζει μια ενιαία γραμμή στην ερμηνεία των νόμων και δεν δικαιούται ο κάθε Δικαστής να λειτουργεί κατ′ αρέσκεια, κοινώς, «να κάνει της κεφαλής του». Διαφορετικά δεν θα υπήρχε η λεγόμενη ασφάλεια δικαίου, αφού κανείς δεν θα ήξερε πως ερμηνεύεται ο νόμος από κάθε δικαστή! Και το γνωρίζουμε όλοι οι της νομικής Κοινότητας. Επομένως, καμιά έκπληξη.
Τελειώνοντας, ανεξάρτητα από τη θέση που παίρνει κανείς για τη συγκεκριμένη πειθαρχική δίωξη [ο γράφων blogger τις απεχθάνεται όπως ο Διάβολος το λιβάνι], όταν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ του σκληρού πυρήνα του κράτους [εν προκειμένω της εισοδηματικής πολιτικής] και των ατομικών ελευθεριών, υπερισχύει, κατά κράτος, η προστασία του σκληρού πυρήνα. Τη δυσάρεστη διαπίστωση αυτή την έκανε ο αείμνηστος Δάσκαλος μου, και εκ των κορυφαίων της Συνταγματικής Επιστήμης, Αριστόβουλος Μάνεσης γράφοντας, «Εις ην περίπτωσιν ο συνδυασμός ασφαλείας του κράτους και ελευθερίας δεν καθίσταται δυνατόν να επιτευχθεί, η ασφάλεια του κράτους υπερισχύει και συνεπώς η ελευθερία υποχωρεί. Δεν υπάρχει τίποτε το εκπληκτικόν εις την ανωτέρω διαπίστωσιν, αρκεί να λάβει τις υπ΄ όψιν την φύσιν και τους πρωταρχικούς σκοπούς του κράτους. Τόσον η πολιτική ιστορία όσον και η παρατήρησις των συνταγματικών και νομοθετικών δεδομένων όλων των συγχρόνων κρατών επιβεβαιούν το βάσιμον αυτής…Καθ΄ ο μέτρον αληθεύει η διαπίστωσις ότι εις την εποχήν μας τα κράτη ανησυχούν και υποφέρουν από τους κινδύνους, τους οποίους ενδέχεται να διατρέξουν εξ αιτίας των ατομικών ή πολιτικών ελευθεριών, τούτο θα εσήμαινεν ότι αυτή αύτη η Ελευθερία υποφέρει και κινδυνεύει εις τα σύγχρονα κράτη· και τούτο θα ήτο ίσως το περισσότερον ανησυχητικόν» [Αρ· Μάνεσης, Το πρόβλημα της ασφαλείας του Κράτους και η Ελευθερία]».

http://press-gr.blogspot.com/