ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ

Αγία Παρασκευή Λιβαδειάς.

Βρίσκομαι στον προαύλιο χώρο του Αγ. Κωνσταντίνου, έναν από τα αγαπημένα σημεία του Δημήτρη. Από κει ψηλά αγναντεύεις τον κάμπο, ο πεδινός χώρος μπροστά σου γίνεται διάδρομος, πίστα, σκέφτεσαι ότι είσαι έτοιμος να πετάξεις…

Ξαφνικά ακούω από μακριά το γνώριμο ήχο του κινητήρα του Απάτσι. Ξαφνιάζομαι. Τέτοια ώρα, σ’ αυτό το χώρο…! Σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά και το βλέπω να πλησιάζει με ταχύτητα. Προσεγγίζει τον χώρο στον οποίο βρίσκομαι. Αίφνης διαπιστώνω ότι δεν είναι σαν τα υπόλοιπα ελικόπτερα του 1ου ΤΕΕΠ. Τούτο δω είναι «ντυμένο» στα λευκά με το ελληνικό εθνόσημο να στολίζει την άτρακτο. Κάνει δύο στροφές από πάνω μου και αρχίζει να αιωρείται. Διαπιστώνω ότι μέσα είναι μόνο ο Κυβερνήτης. Παράξενο, σκέφτομαι. Χαμηλώνει κι’ άλλο από πάνω μου και τον διακρίνω να μου χαμογελά ενώ σηκώνοντας το χέρι του, μου δείχνει επίμονα ένα σημείο πιο χαμηλά στην άκρη του χωριού. Λέω, κάτι θέλει από μένα. Ξεκινώ να κατεβαίνω τα σκαλοπάτια της εκκλησίας. Όσο πλησιάζω το σημείο συνάντησης τα χωράφια μετατρέπονται σε μια ατελείωτη πίστα. Το Απάτσι που με ακολουθούσε με «αργά βήματα» προσγειώνεται δίπλα μου. Η καλύπτρα ανοίγει και από μέσα κατεβαίνει ο κυβερνήτης, με την «λευκή» του φόρμα και το «λευκό» του κράνος, σαν άλλος φύλακας-άγγελος του παραδείσου. Σηκώνει τα γυαλιά του και διακρίνω το χαμογελαστό πρόσωπο του Δημήτρη.

«Σε ξέρω» μου λέει, «ξέρω το πάθος σου για μας, για την Αεροπορία Στρατού, για τα μέσα της».

«Μπες μέσα».

Αναπάντεχο για μένα, τιμή μεγάλη !!

Απογειωνόμαστε.

Από την ενδοεπικοινωνία ο Δημήτρης αρχίζει να μου εξηγεί πως λειτουργεί το κάθε σύστημα, ποιες οι δυνατότητες, ποιες οι αποστολές. Στους μικρούς ορεινούς όγκους εκεί γύρω αρχίζει να μου δείχνει τις δυνατότητες του ίδιου και του ελικοπτέρου του. Προσβολές «στόχων», παρακολούθηση του ανάγλυφου του εδάφους, τακτικές «εγκλωβισμού» στόχου…. Μου μιλάει με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση για την πρόσφατη αποφοίτησή του από το σχολείο της Αμερικής, για την οικογένειά του, τα παιδιά του, την οικογένεια της Αεροπορίας Στρατού, το πάθος του για την πτήση, την ολοκλήρωσή του μέσα από αυτή.

«Είσαι τυχερός» μου λέει, «που βρήκα λίγο χρόνο για σένα».

«Φεύγω σε αποστολή, και θα είναι δύσκολο να βρω άλλη ευκαιρία».

«Σε λίγο θα σε αφήσω γιατί πρέπει να παραλάβω τον έτερο του πληρώματος, η αποστολή πρέπει να πραγματοποιηθεί…».

Με αφήνει από κεί που με πήρε. Εντυπωσιασμένος από αυτά που μου είπε και μου έδειξε, κατεβαίνω. Κλείνω την καλύπτρα και απομακρύνομαι σε απόσταση ασφαλείας. Σε ένδειξη τιμής γι’ αυτά που μου προσέφερε τον χαιρετώ στρατιωτικά, σημάδι επίσης ότι μπορεί να απογειωθεί με ασφάλεια. Τρέχω γρήγορα να ανέβω στο ψηλότερο σημείο για να τον καμαρώσω όπως θα απομακρύνεται…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
http://armyaviation.wordpress.com/