Η υπογεννητικότητα των αντιλήψεων των λειτουργών του κράτους.

Η κοινωνική αντίληψη του κράτους, είναι η τηλεοπτική εικόνα του Υπουργού Υγείας.

Ντρέπομαι σαν Έλληνας πολίτης, για τη κατάντια αυτού του κράτους. Ζούμε σε ένα ανάλγητο κράτος, που τα πάντα είναι δημόσιες σχέσεις, συναλλαγή και τηλεοπτική εικόνα.

Η καθημερινότητα της ευτέλειας, της κακογουστιάς και της αμετροέπειας, τείνει να μας χαρακτηρίσει και να μας διασύρει διεθνώς σαν χώρα ( αν ΔΕΝ έχει συμβεί και αυτό).

Οι κυβερνήσεις Καραμανλή, εκτός της αναξιοπιστίας, της αλαζονείας, του «βλέποντας και κάνοντας», πρέπει επιπλέον, από τον ιστορικό του μέλλοντος, να χρεωθούν και τη ιδιοτελή συμπεριφορά της τηλεοπτικής προβολής, και τον αήθη ανταγωνισμό των υπουργών τους, (στη πιθανή κούρσα της διαδοχής). Η "κοινωνική ευαισθησία", είναι ένα πεδίο που ανεβάζει δημοσκοπικά, τους "σπάρους σε δελφίνια".

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ, ( για τον ιστορικό του μέλλοντος) :

"Στις 15/12/2000 έγραφε η «Ελευθεροτυπία»: «Tο κυοφορούμενο κόμμα του Δημήτρη Aβραμόπουλου είναι γεγονός. Tο ανήγγειλε τηλεοπτικά χθες βράδυ..». Το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη είχε ήδη κερδίσει τις εκλογές, ο Αβραμόπουλος είχε αρνηθεί στον Καραμανλή τη στήριξή του με το γεύμα του Διονύσου και είχε ιδρύσει το νέο του κόμμα. Δημοσκοπήσεις, μάλιστα της εποχής έφεραν το κόμμα Αβραμόπουλου κοντά στο 15%. Άρα η . . ."

Αλλά τι να περιμένει κανείς, από μία κυβέρνηση που ξοδεύει δισεκατομμύρια ευρώ, από τον ιδρώτα του φορολογούμενου πολίτη, για να μας πείσει, ότι κάνει κυβερνητικό έργο και μεταρρυθμίσεις, όταν αντί για πράξεις, μας παρουσιάζει μία εικονική πραγματικότητα ;

Ο πολίτης γνωρίζει, ότι η κρατική διαφήμιση, είναι και αυτό ένα είδος, νομότυπης κυβερνητικής συναλλαγής, είναι τα "δωράκια" που εισπράττουν οι εκδότες και καναλάρχες για να προβάλλουν τις τηλεοπτικές φάτσες τους, και ΟΧΙ το παραγόμενο έργο τους. Είναι αυτοί, που υποκριτικά έχουν κατηγορηθεί από το ίδιο τον Καραμανλή, ως "νταβατζήδες και αρπαχτικά του δημοσίου χρήματος", δικαιώνοντας τον, με τον να εισπράττουν από τη μία το ζεστό χρήμα του κρατικού προϋπολογισμού, και από την άλλη, να του επιβάλλουν τα σενάρια της διακυβέρνησης για την επόμενη μέρα.

Αυτό ΔΕΝ είναι δημοσιογραφική ανάλυση ή πρόβλεψη, αυτό μάλλον λέγεται συγκυβέρνηση τηλεοπτικών μέσων εικόνας και ήχου.

Το να γράφεις και να σχολιάζεις με γενικότητες τα παγκοίνως γνωστά, καταντά φαρσοκωμωδία, επειδή όμως η καθημερινότητα μας, έφτασε στα όρια της τραγωδίας, πρέπει ο καθένας μας, ΟΧΙ μόνο να αναδεικνύει το όποιο πρόβλημα, με όποιο τρόπο μπορεί, αλλά και να στηλιτεύει και τις ανάλογες συμπεριφορές.

Αφορμή μου έδωσε απόψε, η περίπτωση κάποιας κυρίας, που έκανε καταγγελία σε ένα τηλεοπτικό σταθμό, για ένα δάνειο της, από μία τράπεζα, εκτιμώμενο περίπου στα 100.000.00 €. Από ότι μπόρεσα να καταλάβω, η επιθυμία της κυρίας και του συζύγου της να αποκτήσουν ένα παιδί, τους οδήγησαν σε δανεισμό.

Εκτιμώ ότι η θεατρική σκηνή της αφήγησης της κυρίας, και η άμεση αντίδραση του υπουργού δια του εκπροσώπου του, ήταν άμεση και θεατρική.

Σύμφωνα με τη παρουσίαση του όλου θέματος, προκύπτουν τα εξής ερωτηματικά :

1ον. Η κυρία που εξιστορούσε τη περιπέτεια του δανείου της, ΔΕΝ ήταν σε θέση να διαφωτίσει τους δημοσιογράφους, ούτε στο χρόνο που εισέπραξε το δάνειο, αλλά ούτε καν πόσες επεμβάσεις και πόσο αυτές κόστισαν, δεδομένου ότι από μόνη της ζήτησε να καταγγείλει τη τράπεζα, που κατά την ομολογία της, την «έβλεπε ως νούμερο και ΟΧΙ σαν άνθρωπο» .

Για κάποιον δανειολήπτη, αλλά και για μικροποσά που δανείζεται κάποιος, ΜΗ επαγγελματίας, ειδικά για ένα χρόνιο ιατρικό πρόβλημα , θυμάται ΟΧΙ μόνο τα χρηματικά ποσά, αλλά και τις μικρολεπτομέρειες, με συγκεκριμένες πιθανόν ημερομηνίες, που και πότε συνέβη το κάθε τι.

Ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα υγείας, όπως το συγκεκριμένο της εξωσωματικής γονιμοποίησης, και η επιθυμία της απόκτησης ενός παιδιού, πρέπει φυσιολογικά, να είναι καθημερινό, ίσως και μοναδικό στην προτεραιότητα της μνήμης, αυτού που πραγματικά τον απασχολεί ως πρόβλημα.

Βέβαια θα μου πείτε, η μνήμη του καθενός διαφέρει σε απομνημόνευση και ανάκληση δεδομένων, και περιστατικών, αλλά εδώ είναι το ερώτημα, να ΜΗΝ θυμάται έστω, πόσες, και πόσο στοίχισε η κάθε επέμβαση και θεραπεία ; ούτε μία ;

Υπάρχει και αυτό ως ενδεχόμενο, και ας είναι και στις εξαιρέσεις του κανόνα.

2ον. Η άμεση αντίδραση του Υπουργείου Υγείας, δια του εκπροσώπου του, κ Π. Ευσταθίου, χάλασε την επιτυχία, που θα μπορούσε να χρεωθεί, ως κοινωνική ευαισθησία στο κ Υπουργό Υγείας. Ήταν τόσο βιαστική και ερασιτεχνική η παρέμβαση, που ΔΕΝ έπεισε σχεδόν κανέναν από τους δημοσιογράφους. Επειδή τα τηλεοπτικά κανάλια, μας έχουν εκπαιδεύσει, και ως εκ τούτου, πολλοί έχουμε, αποκτήσει τεράστια εμπειρία, σε αφηγήσεις με ανάλογες περιγραφές, και αναφορές σε παρόμοια περιστατικά, που έχουν να κάνουν με τον ανθρώπινο πόνο και σε ανάλογες περιπέτειες με τις γνωστές τραπεζικές πρακτικές, και σαφώς και με ανάλογες, γνωστές και "άμεσες αντιδράσεις" κρατικών λειτουργών, το αποψινό ήταν ένα μεγάλο φιάσκο δημοσιοποίησης. Ένα τηλεοπτικό μπούμεραγκ.

Υπάρχει κάποιος καλόπιστος, έστω και τόσο πολύ ανυποψίαστος άνθρωπος, που να πείθεται, ότι μετά δύο (2) ακριβώς λεπτά της ώρας, από το τέλος της παρουσίασης του θέματος, τηλεφώνησε ο εν λόγω εκπρόσωπος και ζήτησε με παρέμβαση του να επιλύσει το χρονίζον πρόβλημα της κυρίας ; (!!!)

Ο λεκτικός όμως τρόπος, που ο ένας εκ των δημοσιογράφων, εξέφρασε τα συγχαρητήρια, στο κ. Εκπρόσωπο, και να ήθελες να τον πιστέψεις, στην "άμεση παρέμβαση Αβραμόπουλου", από το κύριο εκπρόσωπο του, φανέρωναν το "κακό ποιείν του ήθους" ενός ατάλαντου ηθοποιού, με άκομψη αισθητική, βιασύνη, και τη "παπαγαλία του ρόλου του", να υπολείπεται σε θεατρική πειθώ, παρότι στο ρόλο του, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να συμβάλλουν και οι παρουσιαστές.

3ον. Το αξιοσημείωτο είναι, ότι η παραπάνω κυρία, ενώ έλεγε για τον άνεργο σύζυγο της, στο τέλος , αποκάλυψε ή μάλλον της ξέφυγε ; ότι έχει προσληφθεί τελευταία από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Εύγε και σε άλλον υπουργό !!!

Τα τηλεοπτικά μέσα μας διαφωτίζουν, στο σκοτάδι της πολυπραγμοσύνης του κυβερνητικού έργου.

Τα δελτία αυτά, να πιστώνονται άραγε με ενδεχόμενη κρατική διαφήμιση ή η ίδια η τηλεοπτική ιστορία σηκώνει διαφημιστικό διάλειμμα ;

Ανεξάρτητα ποια είναι η τελική αλήθεια ή έστω και η πιθανή σκοπιμότητα της δημοσιοποίησης, μιας τέτοιας θλιβερής ιστορίας, παραμένουν τα αυτονόητα "ότι" :

1ον. Η αξία της παρέμβασης, εάν στη τηλεοπτική εκπομπή των ειδήσεων, παρουσιαζόταν

η εν λόγω κυρία και κατέθετε τα στοιχεία, με τα οποία η πρόνοια και η ευαισθησία του κυρίου Αβραμόπουλου, ήταν θεσμικά κατοχυρωμένη, και οι θεσμικοί παράγοντες του υπουργείου του, χωρίς τη δική της όχληση, της επίλυε το πρόβλημα ως όφειλε, σε ένα ευνομούμενο κράτος.

Αλλά αυτό το αυτονόητο, σε αυτή τη άθλια κυβέρνηση, των πολλών και αδιευκρίνιστων σκανδάλων, ΔΕΝ υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι η τηλεοπτική εικόνα και το ξεφτίλισμα των πολιτών δημοσιοποιώντας προσωπικά τους δεδομένα. Και μετά σου λένε λειτουργούν οι χρυσό-αμειβόμενοι των ανεξάρτητων αρχών και άλλα τέτοια ηχηρά και γελοία.

2ον. Η υπόθεση της κυρίας, εάν τελικά επιλυθεί το πρόβλημα της, ΔΕΝ προκαλεί το εύλογο ερώτημα γιατί φτάσαμε ως κοινωνία να βλέπουμε αυτή τη δυστυχισμένη συμπολίτισσα μας στο τηλεοπτικό κανάλι, ενώ τα πράγματα μέσα σε δύο λεπτά θα είχαν επιλυθεί ;

3ον. Τι θα γίνει με τους άλλους ; πιθανόν να υπάρχουν και άλλοι συμπολίτες μας, με το ίδιο ή με παρόμοιο πρόβλημα οι οποίοι ΔΕΝ έχουν πρόσβαση ή ΔΕΝ θέλουν να πάνε σε τηλεοπτικά κανάλια ή σε Reality Show.

Αυτή η κυβέρνηση τελικά θα παραμείνει για πολλά ακόμη χρόνια. . .

ΝΑΙ και γιατί ΟΧΙ ; αύριο θα ενοχλήσει κανείς εισαγγελέας την κρατική αναλγησία ή τη συμπεριφορά της τράπεζας για έλλειψη ευαισθησίας ;

Ποιο πολύ κινδυνεύω, ως σχολιαστής να κατηγορηθώ, για "διατάραξη της κοινής αδιαφορίας και του εφησυχασμού", παρά όλοι οι άλλοι εμπλεκόμενοι, σε αυτό το ανύπαρκτο κράτος, που οι θεσμοί και η "κοινωνική ευαισθησία", είναι και αυτό ένα προϊόν, τηλεοπτικά ζητούμενο.

Νάσος Ζαγγογιάννης. http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/